درباره دستگیریهای اخیر زنان


سهیلا وحدتی – ما در چند روز گذشته شاهد تجمع در مقابل دادگاه انقلاب در اعتراض به دادگاه زناني بوديم که فراخوان تجمع 22 خرداد را داده بودند. آيا شما اساسا اين حرکت زنان را با توجه به شرایط موجود و پیامدهای آن چگونه ارزیابی می کنید؟

داوودی مهاجر – اين سوالي است که همواره ما قبل و بعد از حرکت و تجمعي با آن روبرو مي شويم. من فکر ميکنم که هر زمان اگر جمعي به اين نتيجه رسيدند که بايد صداي اعتراض يا مطالبات خود را از طريق يک حرکت خياباني که مطابق قانون اساسي و اعلاميه جهاني حقوق بشر محترم شمرده شده به گوش مسئولان برسانند، حتما درست است.
به هر حال حرکت هاي خياباني بخشي از يک جنبش اجتماعي است و هزينه هاي آن هم اجتناب ناپذير است. ما نميتوانيم خودمان را به دريا بزنيم اما خيس نشويم. هر حرکت اجتماعي که درخواست تغييرات اجتماعي را نداشته باشد بدون هزينه نمي شود.
ما از اين طريق به مردم و به مسئولان ميگوييم ما هستيم. ما زنده ايم و نمرده ايم. ما خودمان را از اين طريق از حاشيه به متن مي آوريم و به وسط گود تا ما را ببينيد.
از طرفي توجه کنيد اين اولين بار است که عده اي زن را به دادگاه مي برند و مي گويند شما به خاطر فعاليت براي حقوق برابر به اقدام عليه امنيت محکوم مي شويد. به خود من تفهيم اتهام شد.
تبليغ عليه نظام از طريق مصاحبه وگفت و گو با رسانه هاي خارجي در جهت برابري حقوق زنان و مردان. اين براي کشوري که مدعي دمکراسي است فاجعه است.
و ديگر زنان جنبش واقعا احساس کردند که اين بدعت ممکن است شتري باشد که در مقابل خانه همه بخوابد. و فردا هر کسي درباره حقوق زنان مصاحبه کرد و مطلب نوشت دادگاهي مي شود.
اين يک بدعت براي جامعه ماست. اين چه وضعيتي است که ما در کشور خودمان نتوانيم يک حرکت مسالمت آميز داشته باشيم و همواره همه اين حرکت ها با خشونت و بازداشت به پايان برسد. منافع چه کساني از جنبش زنان و خواست ها و مطالبات آن ها در خطر است؟
آن هايي که بيه نام تعدد زوجات روسپيگري مردانه مي کنند و صداي هيچ کس هم در نمي آيد و اتفاقا ب س آن به توافق رسيده اند.
آن هايي که حق طلاق را يکسره در تيول و اختيارات خود دارند و نام رياست خانواده و تمام تبعات آن را يدک مي کشند.
تاجراني که دختران ما را صادر مي کنند و ميليون ها دلار از فروش دخترانگي آن ها سود مي برند.
سوداگراني که از دختران 13 و 15 ساله ايراني فيلم پورنو مي سازند و تو کوچه و خيابان مي فروشند. مرداني که به نام پدر دختران 13 ساله خود را به فروش مي رسانند و از منافع آن جيب خود را پر مي کنند.
از مطالبات ما منافع چه کساني در خطر است که صداي ما را خاموش مي کنند. سايت هار فيلتر مي کنند و اجازه هر حرکت اجتماعي را از ما مي گيرند. تظاهرات مي کنيم مي گويند خلاف منافع نظام است. مقاله مي نوسيم مي گويند تبليغ عليه نظام است. کمپين يک ميليون امضا را تنها با آموزش پيش مي بريم مي گويند آمريکايي، هلندي است.
اگر من نتوانم در مملکت خودم آزادانه حرف بزنم و فعاليت کنم، کجا بايد بروم؟ فعالان جنبش زنان که از تمام آسيب هاي اجتماعي و تبعيض ها که زنان را نشانه رفته است رنج مي برند و مي خواهند براي محو آن تلاش کنند. حتي اگر با تهديد و تکفير و بازداشت همراه باشد ما نميتوانيم چشم خودمان را بر روي آينده مبهم و تاريکي که دختران اين نسل و نسل آينده را تهديد مي کند ببنديم و کلاه خودمان را سفت بگيريم باد نبرد. معلوم است که اگر ضرورت ببينيم به خيابان مي رويم و فرياد مي زنيم. قانون اساسي هم تجمع مسالمت آميز را آزاد اعلام کرده است. اگر قرار باشد که اين قانون فقط براي مداحان حکومت باشد که نميشود. اين قانون افتخارش به اين است که تظاهرات را براي کساني آزاد اعلام کرده که مي خواهند نقد کنند. تجمع حق ماست و ما هم از اين حق استفاده کرديم.

سهیلا وحدتی – همه زنان بازداشتي آزاد شدند به جز دونفر، شما بازداشت اين دو نفر را چگونه تحليل مي کنيد؟

داوودی مهاجر – وضعيت ايران در مناسبات بين المللي، فشارهاي داخلي و فشار مجامع حقوق بشري به حدي زياد بود که سيستم سياسي به صلاح ندانست که 34 زن را همزمان در زندان نگه دارد و مجبور به آزاد کردن آن ها شد. اما آن چه در ميان قابل تامل به نظر مي رسد امکان پروژه اعتراف گيري از دو زنداني بازداشتي است. من تصور مي کنم نگهداري اين دو نفر در شرايط ايزوله، بدون ارتباط با بيرون و انفرادي و شرايط سخت بازجويي هدفي جز اعتراف گيري و در نهايت ضربه به حرکت زنان ندارد. که البته هميشه اين پروژه با شکست مواجه شده است. به خصوص که هر گونه اعتراف در چنين شرايطي فاقد وجاهت قانوني است.

سهیلا وحدتی – تاثیر این بازداشت ها و اصولا روند خشونت در ادامه مسير برروی مبارزات زنان چگونه خواهد بود؟

داوودی مهاجر – ما که براي پست و مقام مبارزه نمي کنيم. ما براي زنده ماندن، براي نفس کشيدن، براي امنيت داشتن، ما براي فراموش کردن ترس ناشي از خشونت مبارزه مي کنيم. نه تنها براي خودمان که براي همه زنان و دختران ايراني. و اين دختران هم بايد بدانند که در اين راه و دراين مسير وحدت نداشته باشند خودشان و يا دخترانشان و اساسا اصل خانواده ايراني قرباني خواهد شد. ما اميدوار بوديم که دولت اصلاحات و کارگزارانش اين دغدغه زنان را درک کنند و در جهت آن گام بردارند که هيچ گام جدي بر داشته نشد. ممکن است گاهي حرکت کند شود و يا با سرعت قبل پيش نرود ولي هرگز متوقف نخواهد شد. دختر اين نسل نمي پذيرد که شهادتش نصف مرد باشد، ديه اش نصف باشد و اگر خواست به مسافرت برود دنبال يک امضا بدود و باج بدهد.

سهیلا وحدتی – اگر بخواهيد مهم ترين ويژگي اين حرکت را نام ببريد چه مي گوييد؟

داوودی مهاجر – اين حرکت مستقل و صنفي و غير ايدئولوژيک است. همه زنان با هر دين و آيين و مسلک و زباني جمع شده اند تا به ابتدايي ترين حقوق خود دست پيدا کنند. همه زنان در يک مساله با هم مشترکند و آن زنانگي است. همان خصوصيتي که در طول تاريخ به خاطر آن ابزار شده اند و در نهايت براي استفاده هر چه بيشتر جنس دوم تا جنس اول همچنان به اين بهره کشي که گاهي چهره اي مدرن، گامي مذهبي به خود مي گويد ادامه دهند.

سهیلا وحدتی – خانم داوودی مهاجر، سپاس از وقتی که در اختیار این مصاحبه گذاشتید